We leven er 9 maanden lang naar toe. Je draagt je kindje tot je mag bevallen en dan begint een heel nieuw leven. Een leven wat je je van te voren niet kan bedenken, voelen of beleven. Ik schrijf dit vanuit mijn oogpunt met het respect dat er andere verhalen en ervaringen zijn en niet elke ervaring hetzelfde is.
1. Houden van krijgt een hele andere betekenis.
Na een hoop herrie, oer-geluiden waarvan ik niet wist dat ik die kon maken, een uitdrijving van maar 9 minuten wordt er een baby’tje op m’n buik gelegd. Onze baby. Mijn baby. Maar wat is dat overweldigende gevoel? Ik heb absoluut geleerd wat liefde is in mijn leven. Ik kom uit een heel warm nest en heb misschien 2 drama mannen gehad maar voor de rest alleen maar lieve mannen die goed voor mij waren. Toch is de liefde die je direct voelt als dat kleine hummeltje op je buik gelegd wordt zo enorm groot. Het gevoel dat jij niet meer de belangrijkste persoon bent om voor te zorgen, het oer gevoel dat je dit hummeltje alle liefde wil geven die je heb, moet beschermen tegen de rest van de wereld. Dit soort houden van had ik nog nooit gevoeld.
2. Je schaamte voorbij.
Doordat wij voordat wij zwanger werden een lang traject hebben moeten volgen ivm verminderde vruchtbaarheid, was mijn schaamte level al erg laag. Een paar keer per week werd ik inwendig onderzocht en er hebben meer mensen naar binnen gekeken in al die jaren dan dat ik ooit seks heb gehad met mannen (en een enkele vrouw). Of er nu een vrouw of man bezig was, ik was er gevoelloos voor geworden. De automatische piloot gaat aan.
Toen de bevalling was begonnen heeft de verloskundig het laatste beetje schaamte uit m’n lichaam getrokken. Op het verlos bed liggend, met een gapend gat van bijna 10 cm, een hoofdje wat begon te kruinen en een hand van de verloskundige die volledig naar binnen ging want de baby lag als sterrenkijker. Doordat ik niet wist wat dat inhield of wat de gevolgen daarvan waren bleef ik rustig. De verloskundig ging met haar hand de laatste centimeter over de neus van de baby duwen want die bleef daarachter haken. Ergens in dat proces, waar ik alleen maar kon schreeuwen ‘HAAL JE HAND ER UIT!’, heeft zij mijn laatste stukje schaamte, wat ergens nog rondzwierf, mee naar buiten getrokken.
3. Poepen.
En ik weet heel zeker dat dit voor veel ouders herkenbaar is. Niet alleen de eerste weken maar volgens mij ook de 18 jaar die daarna komen. Even rustig poepen. Ik heb daar nooit een waarde aan gegeven want als je moest dan ging je. Tot er een baby in huis is. Onze baby is nu bijna 10 maanden en eist de aandacht nogal op. Als je denkt dat hij lief aan het spelen is in de box, de kans rijk ziet even te gaan zitten, je zachtjes wegsluipt zodat hij niet ziet dat je weg gaat, gaat het wifi signaal van de baby aan die merk dat het contact met mama verbroken is. Dat je net zit, z’n tong steekt uit en je denkt: ‘Nu doorzetten!’. Je zet 1 keer goed kracht. Daar komt ie! En net op het moment dat hij op de helft hangt zet baby het op een krijsen. Je ontlasting schiet van de schrik terug naar binnen en gaat zich voorlopig niet meer laten zien. En dan zat je pas 30 seconden. Over een paar uur weer een kans.
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!