Echter, als we het artikel moeten geloven wat EenVandaag naar buiten heeft gebracht, zijn mensen die zelfmoord plegen de grootste egoïsten die op deze aardbol rondlopen.
Niet verloren.
Een persoon die zelfmoord pleegt zou volgens het artikel in zijn totaal 2.8 miljoen euro kosten. De inzet van één van de hulpdiensten, of allemaal, die ingeschakeld moeten worden nadat iemand zichzelf van het leven heeft beroofd. Van het leven beroven. Nog zo een rare opmerking. Of moeten we het een stigma noemen dat je jezelf ‘berooft’ van een leven. Jouw leven. Ik kan mij goed voorstellen dat het voor sommige geen beroving van het leven is maar een overwinning van de dood. Net zoals er gezegd wordt dat ‘men het gevecht verloren heeft’. Misschien hebben ze de dood juist wel gewonnen.
2,8 miljoen euro. Daar waren we. Bijna 3 miljoen euro wordt er misgelopen als iemand kiest de dood te winnen. Hulpdiensten, maar ook een (onverzekerde) crematie of begrafenis. Maar nu komt het. Dé zin waarvan ieder zijn haren overeind gaan staat: “Die persoon had bijvoorbeeld nog jaren door kunnen werken en belasting moeten betalen”. De ophef kan niet groot genoeg zijn. Het zal toch wat zijn dat de hoogste directeuren een paar euro dividend gaan missen in de toekomst omdat jij jezelf van het leven hebt beroofd. Die ene extra functie in zijn gloednieuwe Tesla, die kan hij straks niet kopen omdat jij niet meer wou leven. Hoe durf je!
Een gratis schuldgevoel.
Alsof die opmerking nog niet genoeg was doen ze er nog een schep bovenop. Ik bedoel, je sneeuwschuiver is niet groot genoeg deze schep te maken. Nu gaan ze inpraten op schuldgevoel. Door jou, jij, die de dood wil overwinnen, jij die blijkbaar geen eigen baas is over leven, jaagt je nabestaanden verder op kosten. Waarschijnlijk is je uitvaartverzekering niet geheel dekkend, niet waarschijnlijk maar bijna wel zeker. De mensen die jij achterlaat moeten ook nog eens op traumatherapie. Ook jouw schuld. Zoals gezegd in deze zin: “Veel nabestaanden zijn verrast en komen in een complex rouwtraject terecht, met bijvoorbeeld kosten in de vorm van jarenlange therapie. Nabestaanden worden soms zelfs arbeidsongeschikt.”
Deze zin is niet alleen een klap in het gezicht van personen die dit leven niet (meer) kiezen. Het is een gigantische bitch-slap in het gezicht van de nabestaanden. Word je even verteld dat je niet genoeg gedaan hebt aan het voorkomen van deze gekozen uitweg, spreekt er ook nog even iemand namens jou dat jij in deze situatie terecht bent gekomen door die naaste die ervoor koos niet meer te leven.
Schijnbaar geldt dat voor gemiddeld 135 mensen in een kring van liefhebbende personen die zo dapper waren zelf te kiezen de dood te overwinnen. “60 procent van de plegers zijn niet binnen het zicht van de zorg.” Nog even een kleine steek onder water dat er schijnbaar 135 rouwende mensen waren die dit hadden kunnen voorkomen door op tijd te signaleren. De zorg doet het niet waardoor de verantwoording teruggelegd wordt in het netwerk.
Preventie
Al met al, draait het artikel van EenVandaag om de grote tekorten in de preventie van zelfmoord. Er is een grote groep die het leven niet meer ziet zitten door ernstige gebeurtenissen of een uitzichtloze situatie. Echter is er een kleine groep die, zoals zij het zelf omschrijven, niet gekozen hebben voor dit leven. Hun ziel heeft nooit kunnen aarden, er is geen levenswens.
Voor de grote groep is er hulp. Ergens. Vaak pas over drie jaar, mag je tegenwoordig hopen met de lange wachtlijsten die de GGZ moet hanteren omdat de tekorten niet eens meer tekorten genoemd mag worden maar simpelweg in de kou laten staan. Als er uberhaupt een plek is op een wachtlijst ergens. De periode dat je niet geholpen wordt bestaat vaak uit crisisopvang, waar ze je ook niet kunnen helpen. Symptoombestrijding. Je willens en wetens in leven proberen te houden totdat je hulp kunt krijgen waar het probleem niet alleen groter is geworden, maar de wens om te sterven ook. Veel levenswinnaars redden de behandeling niet. Zij wachten niet tot ze drie jaar lang als een lappenpop overeind gehouden worden, volgestopt met medicijnen om maar het gevoel te beperken dat je op enige manier nog na kan denken over wat het leven eigenlijk inhoudt.
Het laat ook duidelijk zien dat er vanuit de regering geen enkele haast geboden is mensen te ondersteunen die tegen dergelijke problemen aan lopen. Want laten we eerlijk zijn, deze mensen kosten geld (in hun ogen) en halen niks op. Het enige wat ze nu nog kunnen doen is jouw dood uitstellen, voor die paar jaar extra belasting die zij nog op jou kunnen ontvangen.
Voor die hele kleine groep die nooit een levenswens gehad hebben, is de keuze al gemaakt. Vaak kloppen zij aan bij een levenseinde kliniek, dit is een onderwerp waar ik mijn handen niet aan ga en kan branden. Puur omdat ik respect heb voor de keuze die zoveel kracht en moed nodig heeft, dat ik mijzelf niet in kan denken hoe dat moet voelen. Maar 1 ding is het niet. Het is mijn ogen alles behalve egoïstisch.
Denk jij aan het overwinnen van de dood? In de meeste gevallen is er licht aan het einde van de tunnel, ondanks de tunnel soms eindeloos lijkt te zijn. Bel gratis met 0800-0113 of chat via 113.nl.
Vind je dit artikel interessant? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!