Anneke heeft 30 jaar terug een huilbaby gehad. De tijd zonder social media, dat je niet even van je af kon schrijven tegen een groep vreemden en je energie kon halen uit hun ervaringen. Haar dochter kreeg temidden van de intelligente lockdown een baby en elke keer als haar kleinkind begint te huilen gaat Anneke weer terug naar toen.
Ja wellicht. Ik overweeg dat nu omdat het allemaal weer boven komt nu ik op mijn 1e kleinkind pas en elke keer emotioneel gesloopt ben als ze maar even begint te huilen. #na30jaar #trauma
— Anneke (@AnnekeCatsburg) August 30, 2020
Het had zo mooi moeten zijn.
30 juli 1989 was een gitzwarte dag voor Anneke en haar man. Hoewel zij een perfecte zwangerschap doorlopen had, wou de bevalling niet op gang komen en was de gynaecoloog van mening dat Anneke zich een maand had vergist, zij zou een maand minder lang zwanger zijn dan dat zij berekend had. Hierdoor werd haar uitgerekende datum een maand naar voren geschoven. Een cruciale fout. Anneke heeft aan het einde van de 43e week de strijd van leven naar dood, die in haar buik werd gevochten, van begin tot einde gevoeld. Twee dagen later is hun dochter stil geboren door middel van inleiding.
Na deze vreselijke gebeurtenis bleef de kinderwens leven. Moeder natuur was haar goedgezind en al snel werd Anneke weer zwanger. 24 september 1990 werd haar zoon geboren. Wat vanaf dat moment een roze wolk zou moeten zijn veranderde in een wanhopige situatie. ‘Hij begon te huilen op het moment dat de kraamhulp vertrok en stopte niet meer. Dag en nacht huilde, krijste hij en dag en nacht liepen wij met hem rond. Mijn armen en rug waren pijnlijk en verzuurd, mijn oren hadden inmiddels een pieptoon ontwikkeld en mijn hersens konden niet meer nadenken.’, vertelt Anneke, ‘Direct na de voeding begon het huilen, en heel soms viel hij na 2,5 uur uitgeput in slaap voor een dutje van 10 à 20 minuten. Als je alles bij elkaar optelde, sliep hij maximaal 1,5 uur in een etmaal. Wij gingen ook ’s nachts met hem autorijden, of wandelen met de maxi-cosi op een kinderwagenonderstel… Na bijna een uur werd hij dan stil, om meteen weer te beginnen zodra ik stopte.’ Zelf slapen hoorde er niet meer bij. Je komt in een soort levende trance te zitten waarin je hazenslaapjes doet van uitputting.
Ik heb één keer in het bos met de kinderwagen aan de rand van de vijver gestaan en dacht: als ik een duw geef is het stil.
Ook hebben Anneke en haar partner geprobeerd de baby te laten huilen. Iets wat je niet graag wil maar gegeven moment je laatste optie lijkt te zijn. ‘We zaten 15, 20 minuten handenwringend op de bank naar het gekrijs te luisteren. Toen werd het stil. Mijn man zei: ‘Zou..?’ Maar bij mij gebeurde iets anders van binnen, wat maakte dat ik naar de babykamer vlóóg. Daar vonden we hem, overdwars bovenin zijn bed, blauw en niet ademend.’. Toen hun zoontje weer begon te ademen stonden zij vanaf dat moment nog meer op scherp.
Uiteindelijk zijn ze bij de kinderarts terecht gekomen. De verschillende testen die uitgevoerd werden kwamen allemaal negatief terug. Een hoestdrankje konden ze krijgen. Daar zou de baby slaperig van worden. Geen oplossing natuurlijk. Naarmate hun zoontje ouder werd, werd het huilen ook minder. Toen hij 3 was werd zijn zusje geboren en bleek huilbaby nummer 2… Alles begon weer van vooraf aan.
Je wordt verscheurd door tegenstrijdige gevoelens: ik hou van je-ik haat je. Zie je wel: je haat het kind, dat voelt het kind, daarom huilt het steeds…
Waarom is er geen hulp voor de ouders?
In de periode dat de zoon van Anneke veel huilde is er een jeugdverpleegkundige vanuit het consultatiebureau op bezoek geweest. ‘Ze hoorde me aan, schreef wat op, ze zei: “U hebt een postnatale depressie, denk ik”, en ze liep de deur uit. Nooit meer wat van gehoord, maar ik nam me voor voortaan mijn mond te houden.’. Ze voelde zich bezwaard te klagen over wat het met hun deed en wat voor effect het had op hun gezinsleven.
Het leek wel alsof we vooral blij moesten zijn, want nu hádden we dan toch een gezond (levend) kind??
Veel begrip vanuit de omgeving was er ook niet. ‘Het consultatiebureau gaf geen echte hulp. En ik voelde van familie ook geen steun. Over onze eerste baby werd trouwens ook nooit meer gesproken.’, zegt Anneke. Er was niemand die de baby even uit handen kon nemen en in een tijdperk zonder internet lagen lotgenoten niet voor de hand.
Een trauma voor het leven.
Een huilbaby hebben brengt een trauma met zich mee dat de rest van je leven blijft hangen. Iets waar de hulpverlening flink in tekort schiet. Als ik mijn situatie vergelijk met die van Anneke, en dat puur gericht op de hulp die er voor de ouders is, is er weinig veranderd. Ik vind het fijn dat er een orgaan bestaat zoals het consultatiebureau, als je advies nodig hebt komen zij met verschillende opties en daaruit kun je meenemen wat je nodig hebt. Helaas is dit nog steeds alleen gericht op het kind en niet op de ouders die in een situatie als deze het huilen nader staat dan lachen. Ook ik kreeg te horen dat het huilen vanzelf minder zou worden als hij zou gaan kruipen. Huilbaby’s staan er om bekend dat het beter wordt als zij wat zelf redzamer zijn. En die tijd daarvoor dan? Want door het huilen was Tygo met alles bezig behalve het motorisch ontwikkelen. Hij is nu 5 maanden en draait zichzelf nog steeds niet om, niet op zijn buik of rug, want zijn focus lag op huilen.
Anneke heeft nu nog steeds last van het trauma dat zij meekreeg van haar twee huilbaby’s. En niet alleen Anneke. Mijn broer was ook een huilbaby en als ik mijn moeder spreek over de ervaring die Anneke beschrijft zie je de pijn weer terug in haar ogen. Een zee van herkenning want ook zij had moeite met het horen huilen van Tygo. Haar lichaam kromp ineen als hij maar aanstalten maakte te gaan huilen, dan ging niet alleen haar hoofd maar ook haar hele zijn terug naar 35 jaar geleden, toen mijn broer zoveel huilde.
Er moet meer aandacht komen voor wat dit allemaal met zich mee brengt. Niet alleen tijdens het hebben van een huilbaby maar ook daarna. Zodra de baby stopt met huilen en doorgaat in de ontwikkeling heb jij geen tijd te verwerken. Je hebt een kind op te voeden. Je tankt niet bij als je kind een weekje bij opa en oma gaan slapen, je trauma verdwijnt niet als je een leuke vakantie hebt gehad met je gezin. Tygo huilt nu een stuk minder door de tips die ik gehad heb afgelopen weken, hier kom ik later op terug in een andere blog, maar mijn lichaam staat vooralsnog op scherp. Als ik klanten aan de telefoon heb en er begint op de achtergrond een baby te huilen schiet mijn lijf volledig in de stress en wil ik eigenlijk zo snel mogelijk de telefoon ophangen.
Wat hebben wij dan nodig?
Ik denk persoonlijk dat het start met begrip. Erkenning dat het enorm zwaar is of zwaar is geweest. We willen gezien, maar vooral gehoord worden. Als ik Anneke vraag wat zij nu nodig zou hebben om hier beter mee om te kunnen gaan zegt zij het volgende: ‘Er zou specifieke therapie voor moeten bestaan. Liefst gegeven door een ervaringsdeskundige. Als het huilen gestopt is, is het tijd voor verwerking (en dan niet pas na 30 jaar, maar snel, zodat je alsnog een ontspannen moeder kunt gaan zijn).’ Ook is zij van mening dat er door de specialisten beter naar de voorgeschiedenis van de ouders gekeken moet worden. In haar geval het rouwen om een stil geboren baby wat, achteraf gezien, ook veel spanning bracht. Haar zoon werd behandeld als haar eerste kindje en dat was niet het geval.
Ik heb door die 6 jaren mijn rouwproces over mijn eerste baby niet goed kunnen doorlopen, opgeslokt en oververmoeid als ik was.
Wat ik hierin ga betekenen weet ik nog niet. Het broeit om hiermee aan de gang te gaan en te zorgen dat ik andere ouders kan helpen met het verwerken en omgaan van het trauma. Het geven van een podium is hierin de eerste stap, ook ik heb een trauma te verwerken naast het runnen van een gezin.
Ik wil Anneke bedanken voor het openstellen en het opschrijven van haar ervaring. Dit is niet makkelijk geweest voor haar, maar zij heeft dezelfde missie voor ogen: het taboe doorbreken!
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!