Een beklag doen, een blog schrijven. Het medeleven dat je krijgt is altijd groot. Waar je ook over schrijft als moeder, iedereen staat vooraan om haar medeleven te tonen. We willen maar wat graag laten zien dat we aan anderen denken, empathie hebben, ons hart op de goede plek zit. Tot het te dichtbij komt. Want zo empathisch zijn we eigenlijk niet. Je hoeft maar iets van een verkeerd woordje te gebruiken en je beledigd een volledige doelgroep waar jij op dat moment maar begrip voor op moet brengen. Jouw emoties zijn dan niet meer belangrijk, ook al was het een blog die over jouw leven gaat, je hebt iemand beledigd en de emmers stront zijn op dat moment niet meer aan te slepen.
Wat zeur je nou?
Want hoe durf ik te schrijven over dat ik mijn huilbaby af en toe zat ben. Hoe durf ik soms de wanhoop nabij te zijn als ik mijn eigen kind niet kan troosten, als de uren op mijn armen niet genoeg zijn, als ik mij net zo beroerd voel als mijn baby. Niet van lichamelijk ongemak maar van het fysiek en mentaal uitgeput zijn, uitgebrand, een lontje zo kort dat ik kan ontploffen als je de aansteker maar in de buurt houdt.
Waar haal ik het lef vandaag te klagen over mijn baby. Mijn levende baby die veel huilt. Ik moet blij zijn dat ik een baby heb. Die leeft. Die huilt. Die bij mij is. Het is jou nog niet gelukt om kinderen te krijgen na jaren traject. Ik ken jou niet. Jij kent mij niet. Maar jij kent mij schijnbaar goed genoeg dat jij mij mag vertellen dat ik niet mag zeuren want jouw leed is groter. Je weet dat ik door dezelfde ellende gegaan ben om uberhaupt mijn wondertjes te mogen ontvangen. Het erge is dat ik mij nog ga verantwoorden ook. Aan iemand die ik niet ken. Bij elke zin en woord die ik tegenwoordig schrijf over mijn kinderen zit ik met geknepen billen of ik niet iemand ga beledigen.
Persoonlijke blogs worden minder.
Dit is ook een van de redenen dat ik een stuk minder schrijf voor mezelf. Persoonlijke blogs durf ik bijna niet meer te schrijven, bang voor de emmers stront die ik over mij heen krijg. Ik kan niet schrijven over het geven van flesvoeding want dan ben ik een slechte moeder. Borstvoeding, dat is voor een baby. Als je dan schrijft dat ik geen borstvoeding aanmaak komt de volgende maffia. Ik zal wel niet genoeg mijn best gedaan hebben, ik had betere hulp moeten inschakelen. Na 100 keer uitleggen dat ik een hormoonaandoening heb die er voor zorgt dat dit de situatie is komen de volgende emmers poep. Want een buurvrouw, die haar vriendin heeft een dochter, die heeft dezelfde aandoening en bij haar is het wel gelukt. Aan het einde van de rit sluit ik mijn laptop met een hoop verdriet en tranen in mijn ogen.
Want waar is de verdraagzaamheid maar ook het inlevingsvermogen dat iedereen een eigen en unieke ervaring heeft? Waarom moet er meters ver gepist worden om maar duidelijk te maken dat jouw situatie erger is, een ander niet te emotie mag hebben die zij ervaren omdat jij die niet meemaakt. Ik noem nu een paar kleine voorbeelden maar dit is niks nieuw in de wereld van bloggen.
Geen behoefte meer.
Zoals eerder vermeldt in dit blog is dit de reden waarom ik bijna niet meer persoonlijk blog. Ik doe mijn opdrachten en schrijf die met liefde. De behoefte mijn privéleven nog te delen in de vorm van bloggen is voor mij voorlopig wel even klaar. Zo kan ik niemand beledigen en hoef ik de bakken stront over en om mij heen niet meer op te ruimen en te verwerken.
Probeer wat verdraagzamer naar elkaar te zijn en probeer te accepteren dat andermans leven niet de jouwe is. Je kunt niet vragen van iemand anders haar emoties daar te laten omdat jouw emoties in jouw beleving erger zijn dan al die anderen in de hele wereld. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!