Ik loop in het donker.
Jouw hete adem vult mijn nek.
Het lukt mij jou steeds weer te ontlopen maar je haalt mij bijna in.
Een stap opzij, rakelings langs mij.
Je streelt mijn arm met je gitzwarte vingers.
Ik ontwijk.
Draai mij om en ren.
Jouw verdriet en gevoel van niks probeert mij te omarmen.
Maar ik leef jou niet.
Ik ben jou niet.
Ik adem jou niet.
Jij liet mij bijna vol verdriet, lopen in het bos van ongeloof.
Het bos van zwarte liefde.
Ik vond jou eerder dan jij mij kon grijpen.
Ik sta achter jou.
Jij heb mij niet gezien.
Ik leun naar je toe en fluister in je oor: ‘Je heb mij niet en zal mij nooit te pakken krijgen. Depressie.’
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!