En ik hoop dat ze er nog veel meer maken
Perfect is saai
Ik hoop dat mijn kinderen falen. Niet een beetje. Nee, goed falen. Met knikkende knieën iets proberen en dan struikelen over hun eigen veters. Ik hoop dat ze proefwerken compleet verknallen, spreekbeurten houden met een trillende stem, dat ze met hun sokken in hun slippers stappen en denken dat niemand het ziet. Ik hoop dat ze lelijke tekeningen maken en dingen bouwen die omvallen. Ik hoop het echt met alles wat ik heb,
Want eerlijk? Van alles in een keer goed doen leer je geen moer. Dan denk je alleen maar dat je geweldig bent. Totdat het ineens wel fout gaat, en dan weet je niet hoe je met die teleurstelling om moet gaan. Nee, geef mij maar een kind dat met zijn hoofd tegen de muur loopt, even een kindervloekje eruit gooit en dan denkt: waar zit de deur?
Proberen is belangrijker dan kunnen
Ik wil dat ze weten dat ‘proberen’ niet hetzelfde is als ‘kunnen’. Dat iets pas lukt als je het honderd keer fout hebt gedaan. Dat knutselprojecten mogen mislukken. Dat ruzie met een vriendje of vriendinnetje soms precies is wat je nodig hebt om jouw grenzen te leren kennen en die van een ander. Dat huilen om iets kleins soms nodig is om iets groots te kunnen begrijpen.
Ze hoeven het niet in een keer goed te doen. Ze hoeven het niet eens in tien keer goed te doen. Als ze het maar doen. Als ze het maar blijven proberen. Want daar zit de groei in het leven.
De zwemles van Floris
Ik neem nu Floris als voorbeeld. Mijn oudste. Die worstelt al meer dan een jaar met zwemles. En dan bedoel ik niet dat hij langzaam vooruitgaat. Nee, hij zit ‘pas’ in badje 3. Terwijl andere kinderen hem inhalen waar hij bij staat, of zwemt. Veel kinderen van zijn leeftijd gaan nu ongeveer voor hun A diploma. Daar is Floris nog lang niet aan toe.
En weet je? Dat is helemaal prima. Hij gaat. Elke week. Soms met frisse tegenzin, dat wel, maar hij gaat. Hij probeert. Hij duikt. Hij zinkt. Hij proest. Hij doet zijn best. En ik zeg hem: “Al doe je er tien jaar over om je A-diploma te halen, als je maar blijft zwemmen.” Letterlijk en figuurlijk.
Soms zie ik ouders op de tribune zuchten. Die willen tempo. Resultaat. Een kind dat door zwemt tot het lintje gehaald is. Ouders die boos worden op de instructeurs omdat hun kind niet mag afzwemmen, terwijl het kind er nog niet aan toe is. Maar ik wil een kind dat leert dat de ene schoolslag de ander niet is. Dat ploeteren óók een vorm van vooruitgang is. Dat volhouden belangrijker is dan winnen. En dat hij weet dat hij altijd goed genoeg is. Ook als hij faalt, of fouten maakt, of iets niet lukt.
Niet helpen is ook houden van
En ja, dat betekent dat ik soms mijn tong af moet bijten als ik zie dat iets fout gaat. Dat ik op mijn handen zit terwijl ze zelf die toren bouwen die overduidelijk om gaat vallen als ze nog niet eens op de helft zijn. Dat ik niet ingrijp als ze weer eens als een stel kogelstoters aan het worstelen zijn en er ongetwijfeld weer een met z’n hoofd tegen de muur eindigt. Als ik voor de honderste keer moet zien hoe ze van een berg afrollen en eindigen met een hap zand in hun mond. Maar ik klap wel. Want ze deden het. Ze durfden het. En ze leerden. Al is het in sommige situaties hardleers. Maar hardleers is ook leren.
Het is niet altijd makkelijk hoor. Soms wil ik ze het antwoord gewoon influisteren. Even helpen, even overnemen. Gewoon zodat het even goed gaat. Maar goed is overschat. Goed leert ze niks. Fout leert ze alles.
Fouten zijn geen falen
Dus nee, ik wil geen foutloze kinderen. Ik wil kinderen die struikelen, vallen, vloeken, opnieuw proberen. Die weten dat falen niet het einde is, maar het begin van snappen hoe het moet. Kinderen die niet bang zijn om te proberen. Die hun eigen weg zoeken, ook als die hobbelig is.
En als ze dan huilend aankomen omdat iets niet lukt, dan zeg ik:
“Mooi zo. Dan ben je dus iets aan het leren.”
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!