Vanwege mijn werk als politiek verslaggever, ook al gaat het om de lokale politiek, kies ik er bewust voor om in het openbaar geen standpunt in te nemen over internationale conflicten. Niet omdat ik niets voel, maar juist omdat ik er heel veel bij voel.
Wat ik hier schrijf is geen politiek betoog. Het is een observatie. Een reflectie.
Een manier om woorden te geven aan wat het met me doet.
De ontwikkelingen van de afgelopen periode maken me onrustig.
En dat is zacht uitgedrukt.
Ik maak me ernstige zorgen over waar dit naartoe gaat.
Over de toekomst van kinderen die nu opgroeien met luchtalarmen en schuilkelders als onderdeel van hun dagelijks leven. Over de manier waarop we wereldwijd steeds beter leren wegkijken. Over hoe snel we mensen reduceren tot vlaggen, cijfers of standpunten.
We zeggen dat ieder mens evenveel waard is.
We leren het onze kinderen. We zetten het op websites van goede doelen, op posters in klaslokalen.
Maar de praktijk laat iets anders zien.
De wereld hecht meer waarde aan de ene dood dan aan de andere.
In Gaza worden duizenden kinderen vermoord. Geen strijders. Geen wapens. Gewoon kinderen, zoals mijn eigen kinderen.
Hun namen halen het nieuws nauwelijks.
Hun lichamen worden uit puin gehaald en niemand weet wie ze waren.
We scrollen verder. We raken gewend.
Er wordt verwezen naar Hamas, naar gevaar, naar de schade die dat kleine groepje terroristen veroorzaakt. Alsof dat het verschil verklaart.
Tegelijkertijd worden 55 gijzelaars in Israël nog steeds vermist.
Ook dat is ondraaglijk.
De onzekerheid. De angst. De wanhopige hoop van familieleden die geen idee hebben of hun dierbare nog leeft.
Beide pijnen bestaan tegelijk.
Ze spreken elkaar niet tegen.
Ze vragen allebei om onze aandacht.
De geschiedenis tussen Israël en Palestina is lang, bloedig en complex.
Sinds de oprichting van de staat Israël in 1948, geboren uit de diepste gruwelen en wonden van de Holocaust, is er nauwelijks een dag van vrede geweest.
Israël heeft zich moeten verdedigen, voortdurend en met kracht.
Tegelijkertijd zijn er huizen verwoest, dorpen verdwenen en mensen verdreven.
Wat begon als een belofte van veiligheid voor het ene volk, werd het begin van onveiligheid voor het andere.
In de Westelijke Jordaanoever zie je het met eigen ogen: hoe huizen langzaam van eigenaar wisselen, hoe identiteit wordt uitgeruild tegen macht, hoe kolonisten woningen bezetten om de stad van David terug te claimen.
Geschiedenis wordt ingezet als rechtvaardiging, religie als strategie.
Aan Palestijnse zijde gaat het allang niet meer alleen over grondgebied.
Het gaat over overleven in een openluchtgevangenis waar nauwelijks nog een toekomst voor ze is.
Over radicalisering die voortkomt uit uitzichtloosheid.
En over leiders die mensenlevens gebruiken als schild.
En wij?
Wij kijken toe.
Vaak zonder precies te begrijpen wat we zien.
We kiezen een kant omdat dat makkelijker is dan ruimte houden voor het ongemak.
We willen helderheid. Goed of fout. Onderdrukker of slachtoffer.
Wat als beide kampen tegelijk lijden én schade aanrichten?
Wat als je kijkt en voelt: dit klopt aan geen enkele kant?
Ik zie het, en ik weet het niet meer.
Wat ik wel weet:
Als een mensenleven echt heilig zou zijn, dan zou dat niet afhankelijk mogen zijn van de het logo op je paspoort of de kleur van je vlag.
Dan zou elk kind tellen.
Elk gezin dat onder het puin vandaan komt.
Elk mens dat vermist wordt, gemarteld, vermoord.
De waarheid ligt zelden aan één uiterste.
Ze ligt ergens middenin.
Vaak op de plek waar het pijn doet.
Waar verdriet en woede tegelijk bestaan.
Waar je weigert te kiezen tussen twee kampen, omdat het enige wat je kiest, de menselijkheid is.
En misschien is dat de reden dat ik dit opschrijf.
Omdat ik niet wil wennen aan deze berichten.
Omdat ik me zorgen maak.
Over de wereld.
Over mijn kinderen.
Over wat wij normaal beginnen te vinden.
Ik weet niet hoe het moet.
Ik weet alleen dat dit het niet is.
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!