27 jaar geleden begon voor mij een grote reis.
Jij pakte voor het eerst mijn hand.
Hopend dat jij mij veel kon geven, een paradijs.
“Ik ben jouw pappa!” Zei jij heel charmant.
Jij die mij zag groeien als kool.
De eerste stapjes snel gezet.
Al snel ging ik naar school.
En kon zonder hulp naar het toilet.
“Jij bent pappa’s kleine meid.”
Zei je vaak tegen mij.
“En ongeacht je leeftijd.
Dat kleine meisje zal je altijd zijn.”
De jaren verstreken snel.
Ik kreeg mijn eerste vriend.
Weet je nog wel?
Hij werd uitgebreid door je gescreend.
Ik ging de boze wereld in.
Jij hield je hart soms vast.
Het was voor mij een nieuw begin.
De boze wereld die mij soms verrast.
En nu ben ik een stuk ouder.
Er is veel gebeurd pap, er is heel veel gebeurd.
Wij staan altijd schouder aan schouder.
Ook al is onze wereld soms zo verkleurd.
Jij maakt je nog steeds veel zorgen.
“Redt ze het wel? In die boze maatschappij?”
Maar pap, tot nu toe red ik elke morgen.
Met een hoop wijsheid van de dag ervoor erbij.
Je heb je best gedaan pap.
En dat doe jij elke dag weer.
Maak ik evengoed een misstap.
Ben jij daar die zegt: “Relativeer!”
Er is nooit een “juiste” weg.
En nu? Nu heb ik alle moed.
Hou ik jouw hand vast en zeg:
“Pap, het komt allemaal goed.”
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!