Over een paar weken wordt Tygo vijf. Vijf jaar. Een leeftijd waarop hij steeds zelfstandiger wordt, waarop hij vol verwondering nieuwe dingen ontdekt, waarop hij nog volledig vertrouwt op de goedheid van de wereld.
Maar terwijl hij zich vol enthousiasme in het leven stort, voel ik iets anders dan alleen trots.
Een knagende angst.
Ik ben bang voor zijn toekomst.
Niet omdat hij niet geweldig is. Niet omdat hij niet sterk of slim genoeg zou zijn. Maar omdat de wereld niet altijd vriendelijk is voor kinderen die anders zijn. En al helemaal niet voor volwassenen die niet in het standaard plaatje passen.
Hij wordt een beer van een vent, maar wat als hij cognitief kinds blijft?
Tygo is anders. Maar dat zie je niet aan hem. Hij oogt als een gewone jongen. En als de groeicurves kloppen, wordt hij later een beer van een vent. Breed, sterk en groot. De wereld heeft verwachtingen van grote mannen. Grote mannen moeten weten wat gepast is. Grote mannen moeten grenzen begrijpen, controle hebben over hun impulsen, in de pas lopen met wat ‘normaal’ is.
Maar wat als Tygo dat niet vanzelf zal doen?
Wat als hij later, uit pure liefde en oprechtheid, andere kinderen wil knuffelen zoals hij dat nu doet? Niet omdat hij kwaad wil. Niet omdat hij een verkeerde intentie heeft. Maar omdat hij hen ziet als vriendjes, als gelijken, als zielsverwanten. Omdat hij contact zoekt op de manier die voor hem het meest natuurlijk voelt. Knuffelen met, in zijn ogen, leeftijdsgenootjes.
Wat dan?
Hoe reageert de maatschappij op een volwassen man die zich, in hun ogen, ‘ongepast’ gedraagt? Een volwassen man die niet voldoet aan de verwachtingen die zijn postuur en leeftijd met zich meebrengen?
Ik weet hoe de wereld kijkt.
De wereld beoordeelt de buitenkant, niet de intentie
De wereld ziet geen intentie. De wereld ziet geen jongen die met liefde en openheid contact zoekt. De wereld ziet alleen de buitenkant. Een grote jongen, een volwassen man, die zich niet gedraagt zoals men van hem verwacht. En in een tijd waarin alles veilig en afgebakend moet zijn, waarin intentie er steeds minder toe lijkt te doen, maakt me dat doodsbang.
Ik weet hoe snel mensen oordelen. Hoe weinig ruimte er is voor nuance. Hoe snel iets als ‘ongepast’ of zelfs ‘gevaarlijk’ wordt bestempeld, zonder te kijken naar het hele plaatje.
En daarom moeten we nu al beginnen.
Nu al moeten we hem leren wat mag en wat niet mag. Niet omdat hij er al klaar voor is om die regels te begrijpen. Maar omdat hij het moet leren. Omdat het geen tweede natuur is voor hem. Omdat het geen intrinsiek besef is, maar aangeleerd gedrag zal moeten worden.
Omdat de wereld niet kijkt naar wie hij écht is, maar alleen naar wat hij lijkt te zijn.
En dat breekt mijn hart.
Wat hij nu nog niet snapt, moet hij straks kunnen
Hoe leg je aan een vijfjarige uit dat hij niet zomaar iedereen kan knuffelen? Dat iets wat voor hem volkomen liefdevol is, voor anderen ongemakkelijk kan zijn?
Hij is nog klein. Hij wil knuffelen, aanraken, dichtbij zijn. Hij snapt niet waarom dat niet altijd mag. Waarom we nu al tegen hem zeggen: “Nee Tygo, je moet eerst vragen of iemand dat wil.” Hij voelt dat het niet klopt. Waarom zou je moeten vragen om liefde? Waarom zou je iets natuurlijks als een knuffel moeten beperken?
En ik voel dat ook. Maar ik weet waarom het moet.
Omdat we hem moeten beschermen. Niet tegen zichzelf, maar tegen hoe de wereld hem straks zal zien.
Een wereld die steeds minder ruimte laat voor zachtheid
Ik wil niet dat hij straks in een wereld leeft die hem ziet als een risico, terwijl hij niets dan liefde geeft. Maar ik weet ook dat ik de wereld niet kan veranderen.
De wereld verhardt. Regels worden strenger, grenzen worden strakker, alles moet steeds veiliger, netter, beter te controleren. En ergens begrijp ik dat. Maar ik zie ook hoe weinig ruimte er dan overblijft voor mensen zoals Tygo.
Mensen die niet binnen de kaders passen. Mensen die anders denken, voelen, handelen. Mensen die misschien geen kwaad bedoelen, maar wel zo worden gezien.
Ik ben bang dat hij daar de dupe van wordt. Dat de wereld hem niet als puur en liefdevol zal zien, maar als ‘vreemd’, ‘ongepast’ of misschien… erger. Ik kan er niet te lang over nadenken.
En dat, meer dan wat dan ook, maakt dat ik nu al bezig ben hem te leren hoe hij zich moet gedragen in een wereld die hem niet altijd zal begrijpen.
Ook al is hij pas vijf.
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!