Het meisje was de weg weer kwijt,
de lange weg verdwaald.
De weg gelopen, die haar misleid,
voor haar gevoel… een weg die heeft gefaald.
Ze kan haar rust niet vinden,
ze ziet het einde niet.
Zij die zich niet kan binden…
Zij die vergeet wat het leven haar bied.
Ze loopt in loopgraven,
de wereld van de twijfel door.
Ze heeft geschreven… Hele paragrafen,
de vele woorden waarin zij zich verloor.
In God kan zij de weg niet zien,
ongelovigheid is haar nectar.
De hoop niet gevonden sindsdien,
zegt zij in haar eigen wirwar:
“Waar moet ik beginnen?
Wat doe ik anders dan de rest?
Wanneer zal ik eens winnen?
Wanneer stopt deze hele test?”
“Ik vecht mijn hele leven,
tegen demonen die mij staken.
Hoop, moed, lust… ik heb het opgegeven,
Die nare droom waar ik uit wil ontwaken.”
Zij keek om haar heen,
hopend… smekend… op iets wat niet komt.
Het was sereen… een ween… alleen…
haar gebed… Vraag…. Bede… die verstomt.
Wat ze hoorde was haar adem…
Een wolkje van kou uit haar mond.
Het enige wat ze hoorde was gegil…
het gegil in haar hoofd…
Het bleef stil… Alleen het gegil….
©
Heb je genoten van dit artikel? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen. Dan kunnen deze toegankelijk blijven voor iedereen en kan ik dit soort artikelen blijven schrijven.
Alvast bedankt!