Ik zag weer zo’n post voorbij komen.
Een jonge Nederlander die na een goede opleiding, compleet verzorgd door de Nederlandse samenleving, vertrekt naar het buitenland. Voor meer zon. Meer ruimte. Meer geluk.
En ik snap het hoor. Echt. Het buitenland is aantrekkelijk. Maar het is ook pijnlijk om te zien hoeveel we nemen, zonder even serieus te overwegen iets terug te geven.
We genieten hier van goed onderwijs, studiefinanciering, zorgtoeslag, bijbaan met minimumloon dat hoger ligt dan in veel andere landen. We halen er alles uit wat erin zit en vertrekken zodra we ‘klaar’ zijn. Alsof Nederland een fastfoodrestaurant is: snel, efficiënt, en je hoeft zelf niet af te wassen.
Maar als het buitenland tegenvalt omdat bijvoorbeeld de liefde strandt, het werk blijkt niet zo rooskleurig, of je raakt in een burn-out in je Bali-villa met laptop op schoot, dan weten we niet hoe snel we terug moeten komen naar Nederland. Dan verwachten we dat de vangnetten hier klaarstaan. Dat de huisarts ruimte maakt en de tandarts meteen plek heeft. Dat de WW, WIA of bijstand voor je klaarstaat. Dat je moederland weer voor je zorgt.
En daar krijg ik een beetje kortsluiting.
Want als iedereen die het beter wil het ergens anders gaat zoeken, wie blijft er dan over om er hier iets beter te maken?
Wie zorgt ervoor dat Nederland aantrekkelijk blijft als de mensen die dat kunnen realiseren al weg zijn?
Of komen we alleen terug als het systeem weer volledig naar onze wensen buigt?
Het voelt een beetje alsof je elke ochtend vraagt of je moeder je veters wil strikken. En als ze op een dag zegt: “Doe het zelf maar,” dan koop je schoenen met klittenband.
Je koopt pas weer veterschoenen als zij belooft dat ze je veters weer zal strikken.
Maar… wie lost het probleem dan op?
Wanneer leer je zelf strikken? En sterker nog: wanneer leer je het een ander?
We roepen dat Nederland beter moet, maar wat is beter als je zelf geen onderdeel wilt zijn van de oplossing?
Niet alles hoeft heroïsch. Je hoeft je leven niet te wijden aan “de samenleving”. Maar een beetje zelfreflectie mag best. Want we zeggen makkelijk dat Nederland niet goed genoeg is. Maar is het systeem dan de schuldige? Of is het ook een beetje gemakzucht?
En als je terugkomt zodra het jou weer uitkomt, verdien je alle steun die je in Nederland op dat moment kan krijgen? Of leef je op de inzet van de mensen die wel bleven en een soms falend systeem hard werkten om de samenleving overeind te houden en beter te maken?
We nemen.
We nemen veel.
Maar als we nooit geven… Wie bouwt er dan nog aan de toekomst van dit land?
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!