Beste minister Agema,
U zegt dat het verlagen van het eigen risico mensen helpt die zorg mijden. En eerlijk? Dat klonk even goed. Menselijk. Alsof we eindelijk eens een maatregel krijgen die bedoeld is voor gewone mensen, mensen zoals wij.
Maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe minder ik het begrijp. Want ja, dat eigen risico gaat misschien omlaag. Maar de premie? Die schiet omhoog. En niet een beetje.
Een lagere drempel, een hogere prijs
Straks betalen we zo’n 200 euro per persoon per jaar extra. Dat is 16 euro per maand, per volwassene. Wij betalen nu al 340 euro per maand aan zorgverzekering, voor twee volwassenen. Onze kinderen zijn gelukkig nog gratis meeverzekerd. Nog.
Maar met deze nieuwe plannen tikken we in 2027 gewoon de 400 euro per maand aan. En dan zijn we er nog niet. Want de premie stijgt elk jaar. Elk jaar een beetje meer. Voor steeds minder dekking.
De middenmoot raakt klem
Wat betalen we in 2035? 500 euro? 600? En waarvoor precies? Een basisverzekering zonder tandarts, zonder fysiotherapie, zonder extra zekerheid. Want die is dan niet meer te betalen.
Wij, het doorsnee gezin met een modaal inkomen, zullen straks terug moeten naar de kale basisverzekering. Tandartsverzekering eruit. Fysio eruit. Terwijl onze kinderen misschien juist straks naar de ortho moeten. Terwijl mijn man misschien fysiotherapie nodig heeft. We kunnen de toekomst niet voorspellen en doen nú ons best om stráks ook nog gezond te zijn. Maar u weet net zo min als ik wat er morgen gaat gebeuren. Zorg zou benaderbaar moeten zijn voor wanneer je het echt nodig hebt.
Maar zorg wordt iets waarvoor je moet gaan kiezen. Waar je op moet bezuinigen. En daar gaat het mis.
Mijn grootste zorg is misschien nog wel ons zoontje die een beperking heeft. Voor hem kunnen wij geen zorg mijden. Voor hem kunnen we niet minder zorg afnemen. Voor hem wordt de toekomst nog onzekerder dan dat die nu al is.
De belastingverlaging is een papieren belofte
U zegt dat dit gecompenseerd wordt met een lagere inkomstenbelasting. Maar dat zie je maar één keer per jaar, als het meezit. En dat bedrag voelt als een vaag vooruitzicht. Want vooralsnog moeten wij ieder jaar een paar honderd euro betalen. Wie zegt dat we dan terugkrijgen?
Die hogere premie daarentegen? Die wordt elke maand keihard van je rekening afgeschreven. Die is zeker. Die is voelbaar. En die schuurt.
Zorg is straks voor mensen met een toeslag of een ton
Wat er ontstaat, is een systeem waarin zorg alleen nog bereikbaar is voor mensen met zorgtoeslag óf mensen met genoeg spaargeld om het op te vangen. De rest? Die wordt langzaam uitgekleed, of nog erger: de schulden ingejaagd.
U wilt zorgmijding tegengaan. Maar u creëert het juist.
U helpt de zorgmijder niet. U maakt hem.
Een eerlijke vraag aan u
Ik snap dat geld ergens vandaan moet komen. Maar ik vraag u met klem:
Kijk naar het hele plaatje. Niet alleen naar cijfers, maar naar levens.
Wij, de groep die niet arm genoeg is voor hulp, maar al lang niet rijk genoeg meer om mee te kunnen, betalen nu de hoogste prijs.
Voor onze kinderen. Voor onze gezondheid. Voor een systeem dat langzaam onbetaalbaar wordt.
Met bezorgde groet,
Jennifer
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!