Stel je voor: je bent op een feestje. De muziek dreunt, de sfeer is goed, en iemand haalt een zakje tevoorschijn. Niet zomaar een zakje, nee, een perfect afgemeten zakje met spierwit poeder. Hij legt een strakke lijn op de tafel en grijpt een rietje. Iedereen kijkt ademloos toe. En snuift het dan in een keer naar binnen. Heerlijk! Een echt lijntje… poedersuiker.
Vreemde en veroordelende blikken. Verwarring. Misschien een nerveus lachje. “Wat dóe jij?” vraagt iemand.
“Gewoon,” zeg jij, terwijl je je neus afveegt. “Ik hou niet van coke, maar ik wil er wel bij horen.”
Wat is er nou écht raar?
Dit zou bizar zijn, toch? En toch gebeurt er op elk willekeurig feestje iets vergelijkbaars. Niet met poedersuiker, maar met alcohol. Drink je een cola in plaats van een biertje? Een alcoholvrij drankje? Dan word je ineens belerend aangekeken. “Waarom drink jij niet?” “Ah, kom op, eentje dan?” “Doe niet zo ongezellig!”
Ik snap dat alcohol en cocaïne verschillende werelden zijn, maar het mechanisme erachter is hetzelfde: een sociale norm die bepaalt hoe je mee zou moeten doen met de rest. En als je daar niet aan voldoet, dan ben je ineens de vreemde eend in de bijt.
Waarom is alcohol sociaal verplicht?
Even een hersenscheet. Blijf bij me. Stel, je bent op een festival en iemand biedt je een dikke joint aan. Je bedankt vriendelijk, want wiet is niet jouw stukje cake. Niemand die daar moeilijk over doet, toch? Maar bedenk je, dat je in plaats van een biertje een overheerlijke munt thee bestelt. Dan is het ineens wel een probleem. Mensen kijken je raar aan, maken stomme grapjes en proberen je met nog stommere argumenten over te halen. Als iemand echt denkt de grap van de dag te zijn, vragen ze je of je zwanger bent. Want dat is natuurlijk de enige reden waarom je niet zou drinken (naast dat het gewoon een ontzettende *piep* vraag is).
Waarom is alcohol de enige drug (want dat is het) die je moet verdedigen als je het niet doet? Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die tegen mij zei dat ik niet zo flauw moest doen en gewoon één lijntje coke mee moest doen. Met alcohol krijg ik die opmerking vaker wel dan niet.
Snuif jij ook speed zonder amfetamine?
Het wordt nog gekker als je het vergelijkt met andere drugs. Speed zonder amfetamine? Gewoon een neusspray pakken en een diepe snuif nemen. Wiet zonder THC? Prima, dan rook je gewoon gedroogde blaadjes uit de tuin. Maar probeer dat eens tijdens een festival en kijk hoe snel mensen je raar aankijken. Waarom zou je zoiets in spaghettimonstersnaam doen?
Ja, waarom zou je? Maar waarom wordt er dan verwacht dat je per se een glas alcohol vasthoudt om sociaal geaccepteerd te worden? Waarom is het raar als je nep-drugs gebruikt, maar raar als je echte alcohol niet drinkt?
Misschien ben jij gewoon saai?
Laten we het even omdraaien. Als je écht gezellig bent, dan ben je dat toch ook zonder vloeibare moed? Maar blijkbaar vertrouwen mensen daar niet op. Alsof je zonder alcohol een kamerplant bent die op feestjes alleen aan fotosynthese doet. En laten we eerlijk zijn… De meeste mensen die jou en mij saai noemen omdat we niet drinken, zijn degene die na drie drankjes de zoveelste ‘grappige’ anekdote opnoemen, inclusief rondvliegende consumptie, die je gelukkig nog maar 100 keer heb gehoord. En vanaf een uur of 23.30 is er genoeg gedronken dat de eerste begint te huilen, maar dat komt niet van de drank, natuurlijk. Niet per se het toppunt van entertainment, laten we wel wezen.
Wil jij anders een lijntje poedersuiker?
Dus de volgende keer dat iemand je vreemd aankijkt omdat je cola drinkt op een feestje, vraag gewoon droogjes:
“Wil jij anders een lijntje poedersuiker? Hoort erbij, toch?”
Wedden dat ze hun opmerkingen die avond wel voor zich houden?
Vind je dit artikel interessant? Laat dan een donatie achter en steun mijn werk! Dankzij jou houd ik mijn artikelen open en toegankelijk voor iedereen – zonder vervelende betaalmuren. Alvast super bedankt!