We hebben aardig wat onderzoeken gehad in het ziekenhuis maar Tygo is verder een gezonde boeren Hollandse jongen die minimaal 2 maten te groot is voor zijn leeftijd. Ik heb wat avonden huilend doorgebracht omdat ik ervan overtuigd was dat Tygo dit leven niet wou.
Als je kind alleen maar eindeloos huilt kan je denk wel concluderen dat hij niet gelukkig is. En wij konden hem niet gelukkig maken. Want dat deden we al 2 jaar en het werd niet beter. Hoe kun je dit zeggen over je eigen kind he? Dat hij hier niet wil zijn. Ik had het gevoel te falen. Als moeder van Tygo, als moeder van Floris en als vrouw van Reinder. Voor m’n man was dit allemaal net zo frustrerend. Het lukte hem ook niet zijn eigen kind gelukkig te maken en we mochten Floris niet vergeten.
Ook Floris heeft een huilbroertje.
Voor Floris is dit minstens zo intens geweest. We hebben veel moeten laten hiervoor en het hielp niet bepaald mee dat we ook nog eens in een pandemie zaten waardoor we niet veel leuke dingen konden doen. Ondertussen liepen we niet eens meer op ons tandvlees maar op het kaakbeen. Het huilen zat zo diep in mijn vezels dat ik de diagnose PTSS kreeg. Dit snapte ik niet helemaal. ‘PTSS is toch voor veteranen?’ Little did I know. Er werd traumatherapie opgestart. Ik krijg weer tranen nu ik dit schrijf. Want hoe kun je in godsnaam een trauma overhouden aan je baby. Een baby die we alleen konden krijgen via hormoonbehandelingen.
Ondertussen ging Tygo van huilbaby naar terrordreumes.
Want het huilbaby ging eraf maar de schreeuwdreumes werd geactiveerd. Daarnaast volgde de ene verkoudheid de andere op en na aandringen kregen we een verwijzing om zijn neus- en keelamandelen te laten verwijderen. Ook dat moest drama zijn natuurlijk, want Tygo werd niet wakker na de narcose. Naast dat het voor mij traumatisch was om aan te zien, want er was een heel team met hem bezig in de verkoeverkamer, was het voor Tygo ook erg ingrijpend. We konden met Tygo he-le-maal overnieuw beginnen met in z’n eigen bed slapen.
We spreken nu over afgelopen januari. Tygo was toen bijna 2. Hij slaapt op dat moment nog steeds op onze kamer maar hij sliep eindelijk af en toe in z’n eigen bed. Dat was wel door deze ervaring voorbij. Hij sliep weer bij ons en werd voor een korte periode nog eenkenniger. Je denkt dat zo een kleintje er weinig van meekrijgt maar hij heeft er genoeg van gemerkt dat wat daar gebeurd was, niet oké was. Tien stappen terug. Toch was de operatie geslaagd want sindsdien was hij stukken minder ziek en verkouden.
Het huilen werd minder
Vanaf het moment dat Tygo 2 werd, werd het huilen minder. Maar zoals gezegd, de driftbuien en het geschreeuw des te erger. We durfden nergens heen met hem want we wisten dat er minimaal 2 driftbuien aan vooraf gingen, en dat was alleen al voordat we de auto instapten. Je wil niet weten hoeveel buien er in de winkels gebeurd zijn en hoeveel blikken we gekregen hebben. Alsof we een exorcisme uitvoerden bij hem. Ondertussen zijn we immuun geworden voor de blikken van anderen. We weten precies hoe we hem ‘rustig’ kunnen houden.
Tygo schijnt namelijk ook een onstilbare honger te hebben. Het is ook een grote jongen. Dus als wij de supermarkt in lopen geven we hem eerst een banaan. En als we bij de Liga komen geven we hem die. Kijk maar. Oordeel maar. We betalen het netjes.
Naar de peuterspeelzaal
Goed, terug naar de kern. Tygo gaat sinds juni naar de peuterspeelzaal. En wat we eigenlijk al wisten, we hebben immers Floris als referentiekader, is dat Tygo niet op niveau was vergeleken met andere kinderen van bijna 2.5 jaar. Fysiek liep hij ‘op schema’. Hij liep met 1,5 jaar los, maar praten… Hij brabbelde nog niet eens. Hij maakte geen geluid op het moord en brand schreeuwen na. We hadden een baby van nog geen jaar in het lichaam van een 3 jarige terwijl hij officieel nog geen 2,5 jaar was. Niet alleen lastig voor ons, wij konden hem ondertussen lezen en schrijven want het is ons kind, maar ook lastig voor de leidsters op de psz. En laten we de andere kinderen ook niet vergeten.
Tygo had een valse start
Er loopt een bulldozer van een jongen door de klas die een kop boven de rest uitsteekt, groter is dan de bijna 4-jarigen, maar cognitief kleiner is dan de jongste die daar rondloopt. Ook Tygo voelde zich niet begrepen. We bleven volhouden, en schooltje ook. Ondertussen had ik een extra afspraak bij het consultatiebureau aangevraagd. We zijn niet blind en zien ook dat hier actie op moet komen. Niet voor ons maar voor Tygo. Hij staat al 2-0 achter door z’n moeilijke start.
We willen hem dezelfde kansen geven als de andere kinderen en we konden prima zien dat dit alleen maar meer achterstand gaf. Zo gezegd, er werd een afspraak gemaakt zodat ze Tygo konden observeren op schooltje. Ook omdat Tygo motorisch nogal passief was. Waar een kind van 2 hoort te rennen en springen, zat Tygo veel op z’n kont. En stond hij veel stil, te kijken en staren. Waar zijn hoofd waarschijnlijk overuren maakte, maakte zijn lichaam onderuren als ik het zo mag zeggen.
Observatie
Uiteindelijk is Tygo geobserveerd en onlangs kregen we de uitslag: Tygo loopt cognitief en motorisch flink achter. Aankomende maart wordt hij 3 jaar maar we mogen van geluk spreken als hij cognitief net aan 2 jaar is. En dat allemaal omdat hij bijna 2 jaar onafgebroken heeft gehuild. Want als je huilt kun je niet met andere dingen bezig zijn.
Schooltje, zo flexibel als ze zijn, heeft ondertussen een medewerker speciaal voor Tygo in dienst. Tygo gaat nog maar 1 dagdeel naar psz, om het niet helemaal weg te laten vallen, en die ochtend wordt hij 1 op 1 begeleid en naar zijn wensen en behoeften ingevuld. Ondertussen staat hij op de wachtlijst voor een zorgschool waar hij binnenkort in een klasje met niet meer dan 5-6 klasgenootjes terecht kan. Prikkelarm en alles draait om plezier. We gaan hem de kansen geven die alle andere kinderen ook krijgen, maar dan veel kleinschaliger zodat hij dit op zijn tempo kan gaan doen. Er valt echt wat van te zeggen dat psz hem tot die tijd bij hen houdt want, zoals wij het beste weten, het is behoorlijk pittig.
Tygo groeit ontzettend
Ondanks bovenstaand verhaal heeft Tygo in de afgelopen maanden en weken ontzettend veel stappen gezet. Hij brabbelt eindelijk, beweegt een stuk meer maar communiceert nog steeds niet zoals ‘het zou moeten’. Hij wijst niet, hij laat niet weten wat hij wil, hij kijkt je niet lang in je ogen aan maar wij weten wat hij nodig heeft en dat is wat telt.
Maar soms lig ik nog wakker. Want doordat alle puzzelstukjes langzaam op de plaats vallen kunnen we alleen maar tot de conclusie komen dat Tygo een ander werkend brein heeft dan andere kinderen. Hij heeft waarschijnlijk niet gehuild omdat er fysiek iets was, maar hij vond de wereld waar hij was doodeng. Hij kon niet praten, niks duidelijk maken, alleen in onze armen was hij soms rustig. En dat was de enige plek waar hij zich veilig voelde. Dus nog steeds slaapt hij vaker tussen ons in dan dat hij in z’n eigen bed ligt. Het huilen is overgegaan in eindeloos knuffelen en kusjes vragen. En wij gaan ongestoord door met de liefde geven die hij nodig heeft. In onze armen. Dag en nacht.
Vind je dit artikel interessant? Je kunt dit artikel waarderen door een donatie te doen. Zo hoef ik mijn artikelen niet achter een betaalmuur te plaatsen en blijven deze toegankelijk voor iedereen.
Alvast bedankt!